ما این دو خواهر را در دهکده ای کوچک در هزاران کیلومتر دورتر از محل وقوع رویداد اصلی ملاقات کردیم.
هند لیگ کریکت جدیدی را برای زنان راه اندازی کرده بود و 500 میلیون دلار سرمایه گذاری خصوصی جمع آوری کرده بود و لحظه بزرگی به نظر می رسید. برای زنان جوان، حرفه ورزشی اکنون فقط یک رویا بود. فرصت‌های اقتصادی، حتی ستاره‌داری، ممکن است اکنون به وجود بیاید.
بسیاری از بازیگران روی صحنه جدید پر زرق و برق از پیشینه های فروتن و شهری کوچک بودند، مانند هارمنپریت کائور، که از روستایی در پنجاب به اوج بازی رسید و در برابر همه مشکلات استقامت کرد.
ما می خواستیم بدانیم که این همه دختران جوان هندی با رویاها چگونه به نظر می رسند.
بنابراین به روستای داروکی در زادگاه خانم کاور رفتیم، جایی که با گروهی از دختران جوان شاداب آشنا شدیم که زیر نظر یک افسر پلیس که گوشه‌ای از زمین خانواده‌اش را به محل تمرین تبدیل کرده بود، مشغول تمرین بودند. در میان آنها ناینا 13 ساله و خواهر بزرگترش Sunaina 14 ساله بودند.
دومین دوره لیگ برتر بانوان آغاز شد سر و صدای زیاداما در آن زمان همه چیز هنوز جدید بود، در بهار، وقتی دختران را تماشا می‌کردیم که دو مایلی دویدن دور روستا را گرم می‌کردند، می‌خندیدند و تمرین‌هایشان را کامل می‌کردند و سپس در غروب با دوچرخه‌هایشان ناپدید می‌شدند.
اما یک روز عصر، وقتی از پله‌های چروکیده به سمت خانه تک اتاقی که این عکس گرفته شده بالا رفتیم – والدین دختران نیز به عنوان رفتگر کار می‌کنند – دقیقاً متوجه شدیم که لیگ جدید کریکت چقدر می‌تواند معنادار باشد.
با تلاش این کشور برای ایجاد مشاغل کافی، وعده تحرک رو به بالا در هند در حال تزلزل است. برای زنان، این چالش با دیدگاه گسترده ای که جای آنها در خانه است، تشدید می شود.
کریکت ممکن است مسیر دیگری را برای برخی ارائه دهد. این بازی که در هند بسیار پرطرفدار است تقریبا در هر خانه ای بازی یا تماشا می شود.
سوهینی چاتوپادهای می نویسد: «سطح بالای ناسیونالیسم در ورزش به زنان این اجازه را می دهد که خود را به گونه ای مطرح کنند که تقریباً هیچ چیز دیگری در جهان انجام نمی دهد. کتاب جدید درباره ورزشکاران زن هند
ناینا، سوناینا و هم تیمی هایشان همچنان روی مهارت های خود کار می کنند و دوچرخه های خود را از میان زمین های خردل به سمت زمین های تمرین می رانند. در سال گذشته خواهران برای حضور در مسابقات در سایر شهرستان ها در سطح بعدی انتخاب شدند.
آنها با نصیحت برگشتند: برای اینکه صدایشان در زمین کریکت شنیده شود، دختران باید صحبت کنند. شاید درس زندگی هم در این کار باشد، اما فعلاً مشخص است که آنها این توصیه را در زمین مسابقه لحاظ می کنند.
در بازدید اخیر از داروکی، ما آنها را تماشا کردیم که یک بار دیگر به دور هم رفتند، مربیان خود را مسخره کردند و با یکدیگر شوخی کردند. آنها با یک تمرین قدرتی جدید به پایان رساندند و به نوبت از یک طناب آویزان از درخت دیده بانی بالا رفتند.
اعتماد به نفس زیادی نسبت به آنها وجود داشت.
و صدای آنها واقعا بلند بود.
عکس عطول لوکه نوشته مجیب مشعل